Of-of denken
We hebben het vaak zo geleerd:
Je bent óf sterk, óf gevoelig.
Óf rationeel, óf intuïtief.
Óf je huilt, óf je stelt grenzen.
Maar wat als dat helemaal niet waar is?
Wat als je juist het krachtigst bent, wanneer je zacht durft te zijn?
Wanneer je voelt wat je nodig hebt, en daar helder over bent?
Wat als zachtheid geen zwakte is, maar een vorm van stevigheid?
Ik dacht: ik moet nu sterk zijn
Ik herinner me een moment waarop ik dacht: ik moet dit even ‘gewoon regelen’.
Er was spanning, ik voelde me overweldigd, maar ik wilde niet instorten.
Dus ik ging in de regelmodus. Stevig. Zakelijk.
En ergens werkte dat.
Maar toen ik ’s avonds op de bank zat, voelde ik: ik had eigenlijk gewoon willen huilen. Ik had willen zeggen dat het me raakte. Dat ik het spannend vond. Dat ik me even klein voelde.
Niet omdat ik zwak was.
Maar omdat ik mens ben.
En juist dát toegeven – dát had pas echt krachtig gevoeld.
We maken onszelf kleiner dan nodig is
Als vrouwen denken we vaak dat we onszelf moeten bewijzen.
Sterk moeten zijn. Niet ‘lastig’. Niet ‘te gevoelig’.
Maar onze gevoeligheid ís geen last.
Het is een kompas. Een ingang naar wat klopt.
En het kan prima naast duidelijkheid, grenzen en keuzes bestaan.
Je kunt helder zijn én meelevend.
Je kunt huilen én zeggen: “Tot hier en niet verder.”
Je kunt zacht zijn én stevig staan.
Niet óf-óf. Maar én-én.
Twijfel je of je niet te gevoelig bent?
Of denk je: ik zou wat harder moeten zijn.
Voel dan even opnieuw.
Misschien is het juist je zachtheid die maakt dat je zo krachtig bent.
Niet door je aan te passen, maar door jezelf te zijn.
Je hoeft niets in te leveren.
Je mag ruimte innemen.
Zacht én krachtig.
Precies zoals je bent.