“Ik wil geen fitgirl worden, hoor.”

Dat was het eerste wat ik zei toen ik begon met sporten bij Debby. Maar ergens wist ik wel: er moest iets veranderen.

Al een tijdje voelde ik dat ik vastzat. Ik kon het alleen niet goed benoemen. Ik had een leven dat op papier prima was — gezin, werk, van alles te doen. Maar ik voelde me niet écht gelukkig. Alsof ik op de automatische piloot leefde. Altijd druk, altijd aan. En vooral: altijd in mijn hoofd.

Ik ontmoette Debby

Zij was net voor zichzelf begonnen als personal trainer. Maar niet zomaar eentje. Wat ze vertelde over haar visie raakte iets in mij. Het ging niet alleen om trainen, maar om de verbinding met jezelf. Dat voelde ik meteen. De dag erna stuurde ik haar een bericht: “Ik wil starten.”

Een paar dagen later stond ik in haar sportstudio. Ik besloot direct een langer traject aan te gaan, want ik ken mezelf. Zonder commitment haak ik makkelijk af. Maar dit keer was het anders.

Ik moest mijn leven een cijfer geven

Ik gaf mijn leven toen een 2. En hoewel ik begon met tegenzin en met de duidelijke boodschap dat ik géén fitgirl wilde worden, gebeurde er iets. Langzaam maar zeker ging ik anders in mijn vel zitten. Niet alleen fysiek – ook mentaal.

Ik ging anders eten, voelde me vrolijker, had meer energie. En ik merkte: ik wil aan mezelf werken. Niet alleen aan de buitenkant, maar vanbinnen. Dus startte ik naast het sporten ook een coachtraject bij Debby. En dat voelde goed. Echt goed.

Ik raakte steeds meer in balans. Zelfs tijdens mijn zwangerschap bleef ik dichtbij mezelf. Ik at bewust, zorgde goed voor mijn lijf en kwam niet meer aan dan nodig. Zes weken na mijn keizersnede stond ik alweer bij Debby te sporten. Alsof ik precies verderging waar ik gebleven was. Mijn intentie, mijn conditie, mijn focus – alles was er nog.

Tot alles ineens stilviel

Mijn neefje overleed onverwacht.
Alles wat ik had opgebouwd, leek ineens zinloos. Waarom zou ik nog gezond eten? Waarom sporten? Waarom überhaupt moeite doen? Alles voelde leeg. En dat bleef lang zo. Ik raakte mezelf kwijt. Liet alles los. Ook mijn gevoel.

Terug naar mijn hoofd

Ik ging weer verder op wilskracht, op routine. Maar niet op gevoel. Dat stuk was ik kwijtgeraakt. Of misschien had ik het nooit echt leren kennen. Ik deed alles vanuit denken. Vanuit logica. Niet vanuit mijn hart.

Maar nadat de jaren verder gingen, begon er ergens iets te kriebelen.
Alsof mijn lijf mij zachtjes wilde vertellen: er is meer dan dit.

Het verlangen naar leven vanuit gevoel was gewekt.
Maar ik wist niet hoe.

In mijn volgende blog vertel ik je graag hoe die zoektocht verderging.