Soms zijn er momenten waarop woorden tekortschieten
Je weet dat er iets speelt, maar je krijgt het niet gezegd.
Of je voelt van alles, maar zodra je probeert uit te leggen wat — blijft het stil.
Dat is het moment waarop rituelen iets kunnen doen.
Niet om dingen groter te maken dan ze zijn.
Juist om het eenvoudiger te maken. Heldere, kleine handelingen die helpen voelen wat je zelf misschien nog niet helemaal kunt bevatten.
Rituelen zijn niet zweverig
Het woord ‘ritueel’ klinkt voor sommige mensen meteen groot of zweverig. Maar rituelen zijn in essentie gewoon momenten van aandacht.
Een manier om even stil te staan. Iets aan te stippen. Of jezelf ergens aan te herinneren.
Zoals een kop cacao drinken – niet gedachteloos, maar met aandacht.
Of een hartje van keramiek vasthouden terwijl je je adem volgt.
Of in een vrouwencirkel een intentie uitspreken en die samen dragen in stilte.
Je hoeft er niets voor te kunnen.
Je hoeft er niets voor te begrijpen.
Je hoeft alleen te zijn. En dat is precies waarom het werkt.
Wat dóe je dan in zo’n vrouwencirkel?
Misschien vraag je je af: maar wat doen jullie dan eigenlijk in zo’n cirkel?
We beginnen vaak met stilte.
Dan is er cacao of adem, een visualisatie, een ritueel.
We praten, we zijn stil, we huilen, we lachen.
We schrijven, bewegen, voelen, laten los.
Alles mag.
Het gaat er niet om dat je iets ‘goed’ doet. Het gaat erom dat je thuiskomt. In je lijf. In je gevoel. In wat voor jou klopt.
En soms merk je ineens: dat hartje in mijn hand zegt meer dan ik met duizend woorden zou kunnen zeggen.